19 lutego 2020 r. Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) wydał orzeczenie odnoszące się do obserwowanej obecnie praktyki Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (KIS) – odmów wydania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego. Trudno dziwić się przedsiębiorcom, że – zwłaszcza wobec tak wielu zmian w przepisach – chcą zapewnić sobie bezpieczeństwo podatkowe w drodze wiążącej interpretacji. Niemniej, NSA wyznaczył przedmiotowym orzeczeniem granicę, do której organ interpretacyjny zobowiązany jest do jej wydania. Przeprowadzenie postępowania dowodowego i ustalenie stanu faktycznego poszczególnych transakcji – czego żądał wnioskodawca – wykracza poza zakres uprawnień organu w postępowaniu interpretacyjnym. Sprawa dotyczyła Spółki, która chciała uzyskać interpretację potwierdzającą, iż przyjęte przez nią procedury postępowania są wystarczające aby uznać, iż dochowuje ona należytej staranności w sprawdzeniu swoich kontrahentów. W przeszłości organ interpretacyjny odpowiadał z reguły na podobne pytania. Jednakże, tym razem organ odmówił wszczęcia postępowania.
Podatnik, który żądał wydania interpretacji, wyjaśnił, że obniża podatek należny o podatek naliczony, z faktur wystawionych przez sprzedawcę oraz rozlicza podatek należny z faktur wystawionych dla kupującego. Przed dokonaniem transakcji wnioskodawca sprawdza kontrahenta z wykorzystaniem internetowych baz danych takich jak:
1. Krajowy Rejestr Sądowy;
2. Centralna Ewidencji i Informacja o Działalności Gospodarczej;
3. Portal podatnika – NIP, podmiot VAT, nr VAT EU (VIES).
Jeśli sprawdzenia w tych bazach są pozytywne to wnioskodawca przyjmuje, że są to przedsiębiorcy legalnie działający. Wnioskodawca stwierdza, że nie ma możliwości innej weryfikacji kontrahentów.
Dodatkowo w przypadku odroczonej płatności, mogą być stosowane procedury zabezpieczające przed niewypłacalnością kontrahenta, tj. transakcje będą ubezpieczone.
Wnioskodawca zaproponował również, że dokumentacja oprócz faktur będzie obejmować:
1. PZ – dowód przyjęcia materiału z zewnątrz, w przypadku przyjęcia do magazynu wnioskodawcy;
2. WZ – dowód wydana materiałów na zewnątrz, potwierdzony przez kupującego, w przypadku sprzedaży towaru z magazynu;
3. Potwierdzenie otrzymania towaru przez odbiorcę na adresy mailowe pracowników odpowiedniego działu w przypadku sprzedaży z transportem wliczonym w cenę zakupu, z pominięciem magazynu wnioskodawcy;
4. Potwierdzenie otrzymania towaru przez odbiorcę na adresy mailowe pracowników;
5. Wyciągi bankowe dotyczące płatności rozliczeń.
Podatnik zapytał czy dla potrzeb obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy VAT, w przypadku zakupu towarów w ramach opisanego handlu, zakładane sposoby weryfikacji kontrahenta będą wystarczając oraz czy dla potrzeb obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy VAT zakładana dokumentacja będzie wystarczająca. Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie Spółka stwierdziła, że obowiązujące przepisy nie nakładają na wnioskodawcę obowiązku weryfikacji kontrahentów, poprzez żądanie posiadania jakichkolwiek dodatkowych dokumentów. Zatem dla potrzeb obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy VAT, podatnik powinien dysponować tylko fakturą VAT wystawioną przez dostawcę towaru i dokonać sprawdzenie kontrahenta w sposób wskazany we wniosku.
Organ odmówił wszczęcia postępowania w oparciu o art. 165a § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej, wskazując, że zarówno z treści zadanych pytań jak i przedstawionego stanowiska własnego wynika, że przedmiotem wniosku jest zagadnienie niezwiązane z zastosowaniem przepisów prawa podatkowego, a dotyczące oceny wiedzy wnioskodawcy. Organ nie posiada uprawnień do wydania interpretacji indywidualnej, w tym zakresie. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie. W uzasadnieniu wyjaśnił m.in., że wydanie interpretacji indywidualnej jest możliwe wówczas, gdy kwestia stanowiąca przedmiot wątpliwości wnioskodawcy jest regulowana przepisami prawa podatkowego. Do procedury wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie mają zastosowania reguły właściwe dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, jest sam przepis prawa. Nie może też być prowadzone postępowanie dowodowe zmierzające do zbierania materiałów dowodowych w sposób odpowiadający dyspozycji art. 187 w związku z art. 122 Ordynacji podatkowej. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Zdaniem organu, zarówno treść zadanych przez skarżącą Spółkę pytań, jak też przedstawione stanowisko własne, wskazują, że przedmiotem wniosku jest zagadnienie, które nie jest związane z zastosowaniem przepisów prawa podatkowego, lecz dotyczy oceny wiedzy wnioskodawcy.
Zarówno WSA jak i NSA uznały skargi podatnika za niezasadne. Udzielenie odpowiedzi na przedstawione zagadnienie wymaga, zdaniem Sądów, uprzedniego wyjaśnienia charakteru indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego, jak też specyfiki postępowania, w którym interpretacje te są wydawane. Specyfika postępowania interpretacyjnego przejawia się w tym, że indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego jest wydawana wyłącznie na wniosek podmiotu zainteresowanego, zgodnie zaś z art. 14b § 3 O.p. składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ interpretacyjny wydając interpretację dokonuje wykładni przepisów prawa podatkowego na potrzeby przedstawionego przez zainteresowanego stanu faktycznego lub też zdarzenia przyszłego. Zgodnie z art. 14c § 1 O.p. interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego, ze względu na brak elementu władczej konkretyzacji praw i obowiązków adresata tego aktu, nie stanowi formy działania administracji publicznej, w której rozstrzyga się o prawach i obowiązkach jednostki. Nie dotyka ona uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, lecz tylko o nich się wypowiada. W drodze wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego nie dochodzi do powstania, zniesienia czy też zmodyfikowania istniejącego uprawnienia lub obowiązku.
WSA wskazał, że indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego nie stanowi indywidualnego aktu administracyjnego, a jedynie informacje, co do określonej możliwości pojmowania materialnego prawa podatkowego oraz związanej z tym wykładni tego prawa. Występując z wnioskiem o wydanie interpretacji zainteresowany zwraca się do organu podatkowego z pytaniem o informację, co do sposobu wykładni, rozumienia prawa w przedstawionej we wniosku sytuacji. W postępowaniu o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, ze względu na brak możliwości ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego, nie stosuje się przepisów prawa materialnego regulujących określony podatek, a jedynie ocenia się zgodność z prawem dokonanej przez zainteresowanego wykładni przepisów prawa podatkowego.
Istotą wykładni jest ustalenie (wyjaśnienie) znaczenia określonego przepisu prawnego, nasuwającego z różnych względów wątpliwości w sferze stosowania prawa. Wykładnia ani nic nie dodaje, ani nic nie ujmuje z treści przepisu, a jedynie wyjaśnia jego treść i znaczenie.
Sąd zauważa, że wyrażone we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego stanowisko strony skarżącej zmierza do uzyskania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego stwierdzającej, czy dla potrzeb obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy VAT, w przypadku zakupu towarów w ramach opisanego handlu, zakładane sposoby weryfikacji kontrahenta będą wystarczające (pytanie nr 1) oraz zakładana dokumentacja będzie wystarczająca (pytanie nr 2). Zamiar uzyskania od organu podatkowego urzędowego aktu stwierdzającego prawidłowość gromadzenia dowodów dla weryfikacji kontrahenta w opisanej we wniosku konfiguracji nie może zostać zrealizowany w ramach postępowania w przedmiocie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Obie instancje sądowe zgodziły się z organem, że spór jaki zaistniał w rozpoznawanej sprawie, sprowadza się w istocie rzeczy do rozstrzygnięcia, czy problem będący przedmiotem pytań wnioskodawcy dotyczący ustalenia czy dla potrzeb obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy VAT, w przypadku zakupu towarów w ramach opisanego handlu, zakładane sposoby weryfikacji kontrahenta oraz zakładana dokumentacja będą wystarczające, jest zagadnieniem, które nie jest związane z zastosowaniem przepisów prawa podatkowego lecz dotyczącym oceny stanu wiedzy wnioskodawcy. Wątpliwości wnioskodawcy nie powstały w związku z zastosowaniem przepisów prawa podatkowego, tj. rozumieniem treści art. 86 ust. 1 ustawy VAT, lecz ustaleniem, czy zakładane przez niego sposoby weryfikacji kontrahenta oraz zakładana dokumentacja będą wystarczające. Te okoliczności mogą być ustalone przez organ tylko w drodze postępowania podatkowego w odniesieniu do indywidualnej transakcji dotyczącej poszczególnych kontrahentów.
W ocenie zaś NSA udzielenie odpowiedzi na pytania spółki wymagałoby w istocie poddanie ocenie stanu faktycznego, a nie wykładni przepisu prawa podatkowego. Organ musiałby przeprowadzić drobiazgowe postępowanie dowodowe oceniając m.in. prawidłowość dostaw towarów handlowych, zasady ich transportu oraz składowania, kierowania dostaw bezpośrednio do magazynów finalnego odbiorcy, zasady udokumentowania dostaw towarów na każdym etapie ich obrotu oraz weryfikacji dokumentów pozyskanych z internetowych baz danych. Jak już wyjaśniono, tego rodzaju postępowanie nie jest prawnie dopuszczalne w ramach udzielania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego i wykraczałoby poza jego cel.
Ponadto, ocena prawidłowości stanowiska spółki przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wymagałoby ustalenia, czy towary, których dostawa zostały udokumentowane fakturami zostały rzeczywiście dostarczone odbiorcy oraz weryfikacji jej kontrahentów. Ustalenia takie nie były możliwe ani poprzez wezwanie do usunięcia braków na podstawie art. 169 § 1 o.p., ani tym bardziej – ze względu na specyfikę postępowania interpretacyjnego – w toku postępowania dowodowego w celu ustalenia okoliczności faktycznych sprawy.
Podkreślić również należało, iż w istocie wniosek strony zmierzał do wyjaśnienia, czy dokonując dostawy towarów w opisanych okolicznościach faktycznych dochowała należytej staranności przy realizacji poszczególnych dostaw.
NSA powołał też orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), gdzie została wypracowana ogólna zasada zakazu nadużycia prawa wspólnotowego w zakresie VAT – przykładowo można wskazać następujące wyroki TSUE: w sprawie C-255/02 […]; w sprawie C-167/07 […]; w sprawie C-504/10 […]; w sprawie C-326/11 […]; w sprawie C-653/11 […]. Z orzecznictwa wynika, że organy podatkowe mogą odmówić podatnikowi VAT prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdy sam podatnik popełnia oszustwo lub nadużycie, ale także wtedy, gdy podatnik ten wiedział lub powinien był wiedzieć, że przez nabycie towaru uczestniczył w transakcji związanej z oszustwem w zakresie VAT. Podatnikowi, który nie wiedział, że transakcja nabycia towaru została zorganizowana w związku z popełnieniem przez inny podmiot oszustwa lub nadużycia, prawo do odliczenia VAT naliczonego nie powinno zostać odebrane, jeżeli podatnik, przy zachowaniu należytej staranności nie mógł wiedzieć, że transakcja ta służy oszustwu lub nadużyciu w zakresie VAT. Dla oceny, czy w konkretnym przypadku zasadne jest kwestionowanie prawa podatnika do odliczenia VAT kluczowe znaczenie ma ocena, czy w konkretnej sprawie, w której stwierdzono oszustwo w zakresie VAT, podatnik powinien był wiedzieć, że uczestniczy w transakcji związanej z oszustwem lub nadużyciem w zakresie VAT. Z tych względów, dla dochowania należytej staranności podatnik powinien zweryfikować swojego kontrahenta, czyli dostawcę towaru i okoliczności transakcji z nim zawieranej.
W wyroku z 22 października 2015 r. w sprawie C-277/14, który był kontynuacją wytyczonej wcześniej linii orzeczniczej Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przypominał, że zasada neutralności podatkowej nie stoi na przeszkodzie odmowie odbiorcy faktury prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego ze względu na brak czynności podlegającej opodatkowaniu. Podkreślał, że zarówno na gruncie VI dyrektywy, jak i obecnie obowiązującej dyrektywy 2006/112/WE, zwalczanie oszustw podatkowych, unikania opodatkowania oraz ewentualnych nadużyć jest celem uznanym i wspieranym przez dyrektywy i podmioty prawa nie mogą powoływać się na przepisy prawa Unii w celu dopuszczania się oszustwa lub nadużycia swoich uprawnień. W takiej sytuacji kwestia świadomości, czy też braku świadomości co do tego, że transakcje te stanowią nadużycie, nie ma żadnego znaczenia.
Z powyższych orzeczeń TSUE płynie – zdaniem NSA – wniosek, że podatnik może zostać pozbawiony prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego, gdyby organy podatkowe dowiodły na podstawie obiektywnych okoliczności, że wiedział on lub powinien był wiedzieć, że jego dostawca dopuścił się naruszenia przepisów o podatku od wartości dodanej. Skoro podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć o tym, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku VAT, powinien zostać uznany za osobę biorącą udział w tym oszustwie, gdyż pomaga sprawcom oszustwa. Istnienie dobrej wiary należy oceniać w kontekście całokształtu materiału dowodowego i twierdzeń strony skarżącej. W każdym przypadku, zauważa NSA, niezbędna jest zindywidualizowana ocena nie tylko okoliczności ustalonych przez organy, ale również podniesionych przez podatnika, a dotyczących wystawcy faktur oraz okoliczności towarzyszących transakcjom.
W takiej sytuacji brak możliwości zweryfikowania w postępowaniu dowodowym twierdzeń strony dotyczących wiarygodności dostawców i odbiorców towarów uniemożliwiał jakąkolwiek ocenę o istnieniu podstaw do odliczenia podatku naliczonego tytułu tych transakcji na podstawie art. 86 ust.1 u.p.t.u. Tym bardziej, że w toku postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji nie mogło toczyć się postępowanie dowodowe mające na celu zweryfikowanie dochowania przez stronę należytej staranności przy zawieraniu tych transakcji.
NSA wskazuje, że analiza przesłanek odmowy wszczęcia postępowania w związku z przepisami regulującymi postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej (art. 165a w związku z art. 14h o.p.) prowadzi do wniosku, że w pojęciu „jakichkolwiek innych przyczyn” mieszczą się wszelkie inne, niż brak statusu zainteresowanego, okoliczności uniemożliwiające wydanie prawidłowej interpretacji indywidualnej. W szczególności, taka przeszkoda dla wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej istnieje w sytuacji, gdy np.: przedmiotem wniosku jest interpretacja przepisów innych niż przepisy prawa podatkowego; przedmiotem wniosku jest interpretacja przepisów prawa podatkowego w sprawach pozostających poza zakresem przedmiotowym upoważnienia organu wydającego interpretacje indywidualne w imieniu Ministra Finansów; wniosek dotyczy zagadnienia, unormowanego przepisami prawa podatkowego, którego rozwiązania nie może dostarczyć interpretacja indywidualna. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może również prowadzić postępowania, ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania (por. wyroki NSA: z 10 września 2013 r., II FSK 2612/11; z 27 września 2018r., II FSK 640/18; z 15 listopada 2018r., II FSK 1996/16; z 19 lipca 2019r., II FSK 2484/17; publik. CBOSA).
Tego rodzaju sytuacja miała miejsce – zdaniem NSA – w rozpoznawanej sprawie. Skoro skarżąca pod pozorem wykładni art. 86 ust. 1 u.p.t.u. domagała się w istocie potwierdzenia, że dochowała należytej staranności przy zawieraniu transakcji, to brak możliwości wyjaśnienia tych okoliczności w toku tego postępowania uzasadniał odmowę wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Do zmiany przedstawionej oceny nie mogło doprowadzić powoływanie się przez stronę na stanowisko wyrażone w wyroku NSA z 15 października 2014r., I FSK 1456/13. Przede wszystkim strona błędnie odczytuje, że w wyroku tym rozstrzygane było tożsame zagadnienie prawne do występującego w rozpoznawanej sprawie. Jak wynika z treści uzasadnienia tego wyroku nie zajmowano się w nim problematyką należytej staranności podatnika podatku od towarów i usług w kontekście realizacji uprawnienia do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony. W sprawie tej zainteresowany we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, wskazując stan faktyczny, precyzyjnie opisał sposoby wystawiania, przesyłania i przechowywania faktur elektronicznych. W ocenie wyrażonej w tym wyroku potwierdzono, że organ podatkowy musi wydać firmie interpretację podatkową dotyczącą możliwości przesyłania kontrahentom faktur w formie elektronicznej. Podkreślono, że w świetle przepisów normujących wydawanie interpretacji indywidualnych, możliwa jest ocena stanowiska skarżącej dotyczącego zgodności z przepisami prawa podatkowego zaproponowanych rozwiązań w zakresie przesyłania faktur w formie elektronicznej. Przed udzieleniem interpretacji, odmiennie niż to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, nie zachodziła potrzeba weryfikacji przedstawionego stanu faktycznego w drodze odrębnego postępowania dowodowego.
Do zmiany tej oceny nie mogło również doprowadzić to, że normatywny kształt nadużycia prawa w podatku od towarów i usług został przyjęty w obowiązującej od 15 lipca 2016 r. ustawie z dnia 13 maja 2016r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016r. poz. 846). Z tym dniem, jednocześnie z wprowadzeniem klauzuli ogólnej obejścia prawa podatkowego oraz nadużycia prawa w podatku od towarów i usług (art. 5 ust.5 u.p.t.u.), wprowadzono w art. 14b § 5b i 5c o.p. rozwiązania tamujące wydawanie interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego w określonych przypadkach. W przepisach tych przyjęto, że ochrona prawna wynikająca z zastosowania się do otrzymanej interpretacji indywidualnej powinna być wyłączona wobec podmiotów, które świadomie układają stosunki prawne tak, aby unikać płacenia podatków. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy nr 376 z 22 marca 2016 r., str. 41) regulacja ta ma chronić przed nadużywaniem systemu interpretacji indywidualnych w zakresie unikania opodatkowania, na które to zagrożenie uwagę zwrócono w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach (2015/2066, INI). Choć przepisy te mają zastosowanie do wniosków o wydanie interpretacji indywidualnych złożonych po 15 lipca 2016 r. (w sprawie wniosek strona złożyła w dniu 28 czerwca 2016r.), to w ocenie NSA istniały również przed tą datą, szczegółowo omówione w pkt 4.3 – 4.6. uzasadnienia, podstawy prawne do odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej dotyczącej oceny dochowania przez stronę należytej staranności w zakresie podatku od towarów i usług.
NSA zwraca ponadto uwagę, że problematyka ta wykraczając poza zakres indywidualnych interpretacji stała się przedmiotem opracowania wydanego przez Ministerstwo Finansów w formie dokumentu pn. „Metodyka w zakresie oceny dochowania należytej staranności przez nabywców towarów w transakcjach krajowych” (Metodyka). Jak podkreślono w tym dokumencie należyta staranność w VAT to wskazanie najważniejszych okoliczności, które będą brać pod uwagę urzędnicy skarbowi w ocenie działalności przedsiębiorców przy rozliczeniach VAT. Metodyka ma zastosowanie do nabywców towarów w obrocie krajowym, którzy nie dokonali oszustwa w zakresie podatku VAT oraz nie wiedzieli, że transakcja, w wyniku której nabyli towar, służy oszustwu w zakresie VAT. To jednocześnie „drogowskaz” dla przedsiębiorców. Podjęcie przez podatnika działań wskazanych w Metodyce istotnie zwiększa prawdopodobieństwo dochowania przez niego należytej staranności i otrzymania zwrotu VAT. Przedstawione w Metodyce wzorce zachowań, nie mając charakteru wiążącego mogą okazać się również przydatne dla spółki w zakresie weryfikacji jej zachowań w kontekście dochowania należytej staranności w podatku od towarów i usług.
Reasumując, w ocenie NSA sąd pierwszej instancji trafnie przyjął za znajdujące oparcie w art. 165a w związku z art. 14h o.p. wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej w przypadku przedstawienia przez zainteresowanego stanu faktycznego, którego treść nie mogła zostać zweryfikowana w toku tego postępowania. Brak możliwości prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność dochowania przez stronę należytej staranności przy realizacji dostaw towarów i tym samym weryfikacji składanych oświadczeń przez zainteresowanego (co było istotne dla rozstrzygnięcia w sprawie) przesądzał o jej wyniku.
Wyrok NSA stanowi istotną wskazówkę dla podatników, jakie zagadnienia kwalifikują się jako możliwe do uzyskania ochrony, którą daje wiążąca interpretacja. Są to jedynie kwestie wykładni niejasnego przepisu prawa materialnego. Organ interpretacyjny nie jest zaś zobowiązany do oceny procedur przyjętych przez podatnika. Nie zagwarantujemy sobie bezpieczeństwa podatkowego co do przebiegu potencjalnej kontroli. NSA bowiem jasno stwierdza, że KIS nie ma obowiązku odpowiadać na takie pytania, które wymagają przeprowadzenia postępowania dowodowego (tak jak to ma miejsce podczas kontroli). W szczególności, weryfikacja kontrahenta prowadzona przez podatnika może być indywidualnie oceniana dopiero w trakcie prowadzonego postępowania dowodowego, a przedmiotem interpretacji prawa podatkowego nie może być ocena stanu wiedzy wnioskodawcy co wiarygodności kontrahenta.
Wyrok NSA o sygn. I FSK 1356/17.
Jeżeli ten problem Państwa dotyczy, zachęcamy do kontaktu z Kancelarią. Przesyłając wypełniony formularz akceptują Państwo naszą Politykę Prywatności.