Opublikowano kolejne propozycje zmian w podatkach (projekt z 22 czerwca 2021r. ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw). Ministerstwo przyznaje, że zgodnie z prowadzonym cyklicznie badaniem Narodowego Banku Polskiego „Szybki Monitoring NBP – analiza sytuacji sektora przedsiębiorstw” zmiany podatkowo-regulacyjne pozostają od lat jedną z najważniejszych barier dla rozwoju i inwestycji przedsiębiorstw niefinansowych w Polsce. Choć w raporcie z lipca 2020 roku większym wyzwaniem dla firm okazało się przeciwdziałanie negatywnym skutkom pandemii wywołanej przez COVID-19, jeszcze w czwartym kwartale 2019 roku przepisy zmieniające się w sposób turbulentny i niekorzystny oraz dynamicznie rosnące koszty działalności wymieniane były przez firmy jako kluczowe bariery w prowadzonej działalności gospodarczej. Tym razem zatem, Ministerstwo proponuje specjalną interpretację podatkową dla zagranicznych inwestorów – porozumienie inwestycyjne. Inne plany to: opcja opodatkowania VAT dla instytucji finansowych, Polska Spółka Holdingowa oraz ulga na ekspansję dla polskich podatników. Zmiany nastąpią też w systemie wiążących informacji, do których należą: wiążące informacje stawkowe (WIS), wiążące informacje akcyzowe (WIA), wiążące informacje taryfowe (WIT) oraz wiążące informacje o pochodzeniu (WIP).
I. Ulga na zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów
Zdaniem Ministerstwa, wprowadzenie narzędzia podatkowego wsparcia przedsiębiorców w działalności ukierunkowanej na zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów, w tym na rynki zagraniczne, ma stanowić zachętę do rozszerzania skali tego sektora działalności.
Proponowana ulga skierowana jest zarówno do przedsiębiorców osób fizycznych, jak i do osób prawnych. Zakłada odliczenie od podstawy opodatkowania wydatków, będących kosztami podatkowymi w rozumieniu ustawy, poniesionych w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży zarówno na rynku polskim, jak również sprzedaży skierowanej na nowe, zagraniczne rynki zbytu. Kwota odliczenia przysługuje do wysokości dochodu uzyskanego przez podatnika z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych, nie więcej jednak niż 1 000 000 zł.
Projektowana ulga skierowana jest do podatników, u których w następstwie poniesienia określonych wydatków (m.in. związanych z uczestnictwem w targach, na których prezentowane są produkty, działaniami promocyjnymi, a także przygotowaniem koniecznej dokumentacji), doszło do zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów. Będą oni mogli odliczyć takie koszty od podstawy opodatkowania, jeżeli po skorzystaniu z ulgi wykażą przychody ze sprzedaży produktów w okresie 2 następujących po sobie lat podatkowych, począwszy od roku, w którym poniesione zostały koszty zwiększenia tych przychodów (dokonano odliczenia).
II. Polska spółka holdingowa
Nowy reżim podatkowy dostępny będzie dla polskich spółek holdingowych, posiadających krajowe lub zagraniczne spółki zależne. Będzie on, w założeniu MF, stanowił alternatywę względem obecnie funkcjonującej instytucji podatkowej grupy kapitałowej.
Projektowany preferencyjny reżim będzie opierał się na następujących filarach:
– zwolnienie z CIT 95% kwoty dywidend otrzymywanych przez spółkę holdingową od spółek zależnych;
– pełne zwolnienie z CIT zysków ze zbycia udziałów/akcji w spółkach zależnych.
Podstawowym warunkiem skorzystania z powyższych preferencji będzie posiadanie przez spółkę holdingową co najmniej 10% udziałów lub akcji w spółce zależnej przez minimum 1 rok. Przesłanki skorzystania z preferencji są zatem w tym zakresie bardziej korzystne niż te przewidziane w Dyrektywie Rady 2011/96/UE z dnia 30 listopada 2011 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich.
Ministerstwo wyjaśnia też, że ograniczenie zakresu definicji spółek zależnych do spółek:
a) w kapitale których spółka holdingowa posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów lub akcji nieprzerwanie przez minimum 1 rok; oraz
b) które nie posiadają więcej niż 5% udziałów lub akcji w kapitale innej spółki oraz nie są wspólnikami spółek niebędących osobami prawnymi,
– ma na celu objęcie reżimem tzw. struktur jednopoziomowych (o stosunkowo prostej strukturze powiązań właścicielskich). Proponowane podejście ma utrudnić wykorzystywanie tego typu powiązań do niedozwolonych optymalizacji.
Do projektowanych preferencji będą miały zastosowanie regulacje antyabuzywne oraz szczególne wyłączenia (w tym dla transakcji z podmiotami powiązanymi). Ma to na celu – jak wyjaśnia MF:
– zachowanie spójności w ramach systemu podatkowego (m.in. w zakresie regulacji o zagranicznych jednostkach kontrolowanych (CFC) oraz z obecną polską międzynarodową polityką podatkową;
– zapewnienie spójności z zasadami wyznaczonymi przez Grupę ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) – Code of Conduct (Business taxation);
– zapobieganie rozszczelnieniu systemu podatkowego, poprzez minimalizację ryzyka potencjalnych nadużyć.
III. Porozumienie inwestycyjne
Ministerstwo zaproponowało też wprowadzenie w Ordynacji podatkowej przepisów umożliwiających zawarcie, między inwestorem a organem podatkowym, umowy w sprawie skutków podatkowych planowanej inwestycji na terytorium Polski. Proponowana regulacja ma na celu wdrożenie do polskiego systemu podatkowego zupełnie nowego instrumentu pod nazwą „porozumienie inwestycyjne” (w skrócie: PI), który ma stano-wić skuteczne narzędzie znoszące bariery inwestycyjne w Polsce. Inna nazwa używana przez MF to interpretacja 590.
Proponowane regulacje będą skierowane do podmiotów planujących realizację inwestycji na terytorium RP, a więc potencjalnych podatników, niejednokrotnie nieposiadających jeszcze jakiejkolwiek historii rozliczeń w Polsce. Głównym celem regulacji jest zaś zwiększenie napływu do Polski inwestycji, w tym inwestycji zagranicznych, co znajduje odzwierciedlenie w definicji inwestora, jako podmiotu planującego dokonanie nowej inwestycji na terytorium RP o wartości co najmniej 100 000 000 złotych (50 000 000 złotych od 2025 roku).
Porozumienie inwestycyjne będzie w dużej mierze kierowane do podmiotów zagranicznych planujących rozpoczęcie działalności gospodarczej w Polsce, choć oczywiście z tego instrumentu będą mogli skorzystać także rezydenci RP.
Projektowana nowa instytucja w polskim prawie podatkowym została nazwana porozumieniem inwestycyjnym. Wprowadza ją nowy art. 20zs.: § 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, zwany dalej w niniejszym dziale „organem właściwym w sprawie porozumienia”, może zawrzeć z inwestorem, na jego wniosek, umowę w sprawie skutków podatkowych inwestycji planowanej lub rozpoczętej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (porozumienie inwestycyjne).
Porozumienie inwestycyjne służy realizacji zasady pewności prawa podatkowego oraz zapewnieniu jednolitej i spójnej wykładni przepisów prawa podatkowego. Inwestorem będzie zaś każdy, kto planuje lub rozpoczął inwestycję na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Przez inwestycję rozumieć się ma nową inwestycję w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1752), której wartość wynosi co najmniej 50 000 000 zł, przy czym wartość inwestycji wyrażonej w walucie obcej ustala się z uwzględnieniem kursu średniego waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski i obowiązującego w pierwszym dniu miesiąca złożenia wniosku o zawarcie porozumienia inwestycyjnego.
Projektodawca nie kreuje zatem w tym miejscu nowej definicji inwestycji, lecz odsyła do definicji zawartej w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji. Zgodnie z art. 2 pkt 1 tej ustawy, nowa inwestycja oznacza:
a) inwestycję w rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne i prawne związane z założeniem nowego zakładu, zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu, dywersyfikacją produkcji zakładu przez wprowadzenie produktów uprzednio nieprodukowanych w zakładzie lub zasadniczą zmianą dotyczącą procesu produkcyjnego istniejącego zakładu lub
b) nabycie aktywów należących do zakładu, który został zamknięty lub zostałby zamknięty, gdyby zakup nie nastąpił, przy czym aktywa nabywane są przez przedsiębiorcę niezwiązanego ze sprzedawcą i wyklucza się samo nabycie akcji lub udziałów przedsiębiorstwa”.
Organ właściwy w sprawie porozumienia może odmówić zawarcia porozumienia inwestycyjnego, w szczególności gdy przedmiotem wniosku o jego zawarcie jest sprawa, która została uprzednio rozpoznana przez właściwy organ podatkowy, lub w chwili złożenia wniosku o zawarcie porozumienia sprawa ta była w trakcie rozpatrywania przez taki organ.
W przypadku odmowy zawarcia porozumienia inwestycyjnego organ właściwy w sprawie porozumienia zawiadamia inwestora, wskazując przyczyny takiej odmowy wraz z uzasadnieniem.
Złożenie przez inwestora wniosku o zawarcie PI ma podlegać opłacie wstępnej w wysokości 50 000 złotych.
Proces uzgodnienia i zawarcia PI ma być szczególnym rodzajem postępowania podatkowego, który w założeniu projektodawcy ma być konsensualny i odformalizowany.
Zgodnie z zasadą konsensualności, uczestnicy procesu zawierania PI mają decydować o okresie obowiązywania porozumienia. Okres obowiązywania PI nie może być dłuższy niż 5 lat podatkowych. Ten okres jest w założeniu projektodawcy rozsądnym kompromisem między dwoma punktami odniesienia: krytycznym okresem w procesie inwestycyjnym i terminem przedawnienia zobowiązania podatkowego. Okres obowiązywania PI może zresztą zostać przedłużony albo skrócony przez strony na zasadzie wspólnej dobrowolnej zmiany (art. 20zz) albo jedno-stronnego dobrowolnego wypowiedzenia (art. 20zza).
Projektowane przepisy mają wejść w życie (co do zasady) 1 stycznia 2022 roku.
IV. Opcja opodatkowania usług finansowych
Proponowana w art. 43 ust. 1 pkt 22-24 ustawy o VAT zmiana przewiduje wprowadzenie opcji opodatkowania usług finansowych.
Na gruncie przepisów dyrektywy 2006/112/WE usługi finansowe korzystają zasadniczo ze zwolnienia z opodatkowania VAT. Państwa członkowskie są jednak uprawnione do umożliwienia podatnikom dokonania wyboru opodatkowania świadczonych przez nich usług finansowych (opcja). Państwa członkowskie zobowiązane są przy tym określić szczegółowe zasady korzystania z prawa wyboru opodatkowania usług finansowych, mogą również ograniczyć zakres tego prawa. Należy podkreślić, że ww. opcja opodatkowania nie dotyczy usług ubezpieczeniowych.
W projekcie proponuje się wprowadzenie w Polsce możliwości wyboru przez podatnika opodatkowania wykonywanych przez niego usług finansowych wyłącznie na rzecz podatników VAT (B2B). Usługi finansowe świadczone na rzecz klientów detalicznych (osób fizycznych niebędących podatnikami) będą nadal, obligatoryjnie, zwolnione od podatku.
Proponowane rozwiązania zakładają, że podatnik wybierający opodatkowanie usług finansowych, będzie zobowiązany do opodatkowania wszystkich świadczonych przez niego na rzecz podatników VAT usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12, 38, 39, 40, 40a oraz pkt 41, tj.:
– transakcji, łącznie z pośrednictwem, dotyczących walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy,
– zarządzania funduszami,
– usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług oraz zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę,
– usług w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzania gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę,
– usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług,
– usług, w tym także usług pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w spółkach lub w innych niż spółki podmiotach, jeżeli mają osobowość prawną,
– usług, których przedmiotem są instrumenty finansowe, oraz usług pośrednictwa w tym zakresie.
Nie będzie przy tym możliwa rezygnacja ze zwolnienia w odniesieniu tylko do wybranych rodzajów usług, np. usług udzielania kredytów, a do pozostałych stosowanie zwolnienia od podatku. Podatnik dokonujący wyboru opodatkowania usług finansowych byłby związany takim wyborem przez okres co najmniej 2 lat. Warunkiem stosowania opodatkowania usług finansowych byłoby zawiadomienie naczelnika urzędu skarbowego o wyborze opodatkowania tych usług oraz zarejestrowanie takiego podatnika jako podatnika VAT czynnego.
Po upływie 2 lat, w trakcie których podatnik stosował opodatkowanie, możliwy byłby powrót do stosowania zwolnienia. Warunkiem ponownego skorzystania ze zwolnień od podatku w przypadku usług finansowych będzie złożenie naczelnikowi urzędu skarbowego stosownego pisemnego zawiadomienia, przed początkiem okresu rozliczeniowego od którego podatnik chce ponownie skorzystać ze zwolnień. Również w tym ostatnim przypadku, tj. rezygnacji z opodatkowania i ponownego skorzystania ze zwolnień od podatku w przypadku usług finansowych, przewiduje się obowiązek korzystania ze zwolnień przez okres 2 lat, licząc od początku okresu rozliczeniowego, od którego podatnik ponownie skorzystał ze zwolnień.
IV. Działania w obszarze systemu wiążących informacji
Polskie przepisy prawa w zakresie podatków oraz unijne w zakresie cła przewidują funkcjonowanie instrumentów, które mają pomóc podatnikom w interpretowaniu stosownych regulacji, gwarantując im przy tym bezpieczeństwo prawne w określonym zakresie. Instrumenty te znacząco przyczyniają się więc do poprawy warunków prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorców. Pośród takich instrumentów interpretacyjnych znaczącą grupę stanowią tzw. wiążące informacje, do których należą: wiążące informacje stawkowe (WIS), wiążące informacje akcyzowe (WIA), wiążące informacje taryfowe (WIT) oraz wiążące informacje o pochodzeniu (WIP). Jakkolwiek wspólną cechą ww. instrumentów jest wskazywanie określonych informacji, mających istotne znaczenie z punktu widzenia rozliczania podatków i należności celnych oraz zapewnienie określonej ochrony, to jednak są one obsługiwane przez różne organy podatkowe oraz są one zróżnicowane pod kątem proceduralnym.
W chwili obecnej – zauważa MF – występuje rozproszenie organów załatwiających sprawy dotyczące wiążących informacji. Przedsiębiorcy muszą ustalać, który z organów jest właściwy do wydania danej wiążącej informacji, który jest właściwy do rozpoznania odwołania i który wojewódzki sąd administracyjny będzie rozpatrywał wniesioną skargę na rozstrzygnięcia odwoławcze. Rozproszenie zadań związanych z wydawaniem wiążących informacji utrudnia też Szefowi KAS sprawowanie nadzoru nad systemem wiążących informacji klasyfikujących towary.
Projekt przewiduje zatem dwa działania w obszarze systemu wiążących informacji:
– konsolidację wydawania wiążących informacji, poprzez wyznaczenie dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zwanego dalej „dyrektorem KIS”, jako organu właściwego do wydawania WIT, WIP i WIA w ramach I instancji oraz rozpatrywania spraw odwoławczych w ramach II instancji, celem ułatwienia przedsiębiorcom uzyskania wiążących informacji w jednym miejscu oraz zapewnienia jednolitości ww. wiążących informacji w skali kraju;
– ujednolicenie systemu podatkowego w obszarze dotyczącym wydawania WIS i WIA.
Więcej: LINK
Jeżeli ten problem Państwa dotyczy, zachęcamy do kontaktu z Kancelarią. Przesyłając wypełniony formularz akceptują Państwo naszą Politykę Prywatności.