Naczelny Sąd Administracyjny orzekł 7 października 2021r., że dla potrzeb podatku od nieruchomości nie ma znaczenia okoliczność, iż budynek (ujęty w ewidencji środków trwałych przedsiębiorcy) nie został w całości oddany do użytkowania czy że jest wykorzystywany przez podatnika jedynie w części. Spełnione są bowiem dwa kryteria decydujące o powstaniu obowiązku podatkowego – istnieje budynek oraz rozpoczęto jego użytkowanie. Po spełnieniu tych kryteriów przedmiotem podatku jest cały budynek. Nie ma podstaw prawnych do dzielenia tak rozumianego budynku na część zajętą na cele prowadzonej działalności gospodarczej i część niewykorzystywaną.
Sprawa dotyczyła skargi przedsiębiorcy na decyzję organu samorządowego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wysokość podatku od nieruchomości ustalono na podstawie posiadanych dokumentów, złożonej informacji w sprawie podatku od nieruchomości oraz danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków, stosując stawki określone w uchwale Rady Miejskiej w sprawie określenia stawek podatku od nieruchomości. Przedsiębiorca jednak wskazał, iż budynki nie były w całości wykorzystywane, w danym okresie, do działalności gospodarczej. Ponadto, budynek posiadał pozwolenie na użytkowanie jedynie jego rozbudowanej części.
Organ podatkowy jednak uznał, że w świetle art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1785, ze zm.), dalej: u.p.o.l., grunty, budynki i budowle związane z działalnością gospodarczą to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Zaznaczono, że sporne nieruchomości znajdują się w ewidencji środków trwałych, tym samym są traktowane jako środki trwałe przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 55 Kodeksu cywilnego, przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych związanych z tym przedsiębiorstwem. Oznacza to, że nawet grunty, budynki i budowle niewykorzystywane przez przedsiębiorcę w danym momencie należy uznać za związane z działalnością gospodarczą.
Utrzymując w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wskazało, że istota sporu sprowadza się do ustalenia, czy zasadnie organ podatkowy I instancji uznał, że nieruchomości powinny zostać opodatkowanie według podwyższonych stawek, przewidzianych dla gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, pomimo faktycznego niewykorzystywania nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.
Organ odwoławczy oraz obie instancje sądowe zgodziły się z oceną prawno-podatkową organu samorządowego. Zdaniem sądów, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy (art. 5 ust. 1 pkt. 1 lit. b nie ma zastosowania w tej sprawie), chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.
W ocenie Sądów nie budzi wątpliwości fakt, że sporne nieruchomości stanowią własność przedsiębiorcy, co skutkuje tym, że uznaje się je za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Stosownie do art. 6 ust. 1 u.p.o.l., argumentował WSA w Łodzi (z czym zgodził się NSA), obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem.
Sąd zaznaczył, że podatnik nie wybudował nowego budynku, lecz jedynie doszło do modernizacji budynku istniejącego. Nie ma przy tym znaczenia, z uwagi na obowiązek płacenia podatku, okoliczność, że budynek nie został w całości oddany do użytkowania. Spełnione są bowiem dwa kryteria decydujące o powstaniu obowiązku podatkowego – istnieje budynek oraz rozpoczęto jego użytkowanie. Po spełnieniu tych kryteriów przedmiotem podatku jest cały budynek. Nie ma podstaw prawnych do dzielenia tak rozumianego budynku na część zajętą na cele prowadzonej działalności gospodarczej i część niewykorzystywaną. W u.p.o.l. brak jest regulacji odnoszącej się do części użytkowanych i nieużytkowanych budynku w kontekście innych zasad opodatkowania. Jeżeli bowiem budynek istnieje (dach, ściany, fundament) oraz rozpoczęto użytkowanie budynku, to skutkuje to koniecznością płacenia podatku od całości.
III FSK 122/21 – Wyrok NSA z 2021-10-07
Jeżeli ten problem Państwa dotyczy, zachęcamy do kontaktu z Kancelarią. Przesyłając wypełniony formularz akceptują Państwo naszą Politykę Prywatności.