WSA w Białymstoku wydał orzeczenie istotne dla podatników zaangażowanych obecnie w postępowania podatkowe oraz organów je prowadzących. Sprawa dotyczyła podatku od elektrowni wiatrowych oraz towarzyszącej im infrastruktury i gruntów. W styczniu 2020r. działający z upoważnienia Wójta Gminy S. Zastępca Wójta, wydał decyzję, w której określił Spółce, wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2017 r. oraz odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości. Decyzją z kwietnia 2020r. zaś Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w ją w mocy. Organ odwoławczy potwierdził stanowisko organu I instancji, że w stanie prawnym obowiązującym w 2017 r. opodatkowaniu podlega elektrownia wiatrowa w całości, tj. zarówno jej elementy budowlane, jak i elementy techniczne. Sąd jednak uchylił decyzję organu z tej przyczyny, iż strona nie mogła działać w sposób czynny w sprawie toczącej się podczas epidemii a organ powinien był zawiesić terminy w postępowaniu.
Zdaniem WSA organ w sposób istotny naruszył przepisy proceduralne, mające istotny wpływ na wynik sprawy, odmawiając w istocie prawa strony do czynnego udziału w sprawie i zapoznania się oraz wypowiedzenia co do zgromadzonego materiału w sprawie. W pierwszej kolejności zaznaczył, że art. 15zzs ust. 9 Tarczy Antykryzysowej stanowił (w okresie, za który orzekano), iż „W okresie, o którym mowa w ust. 1, organ lub podmiot może z urzędu wydać odpowiednio decyzję w całości uwzględniającą żądanie strony łub uczestnika postępowania, zaświadczenie o braku podstaw do wniesienia sprzeciwu, wyrazić stanowisko albo wydać interpretację indywidualną’’. Skoro Tarcza Antykryzysowa przewiduje w okresie obowiązywania stanu epidemii możliwość wydawania decyzji jedynie w całości uwzględniających żądanie strony, to a contrario możliwość wydania decyzji odmiennie (negatywnie) rozstrzygających o interesie strony została wykluczona. Tylko taka interpretacja powyższej normy pozostaje w zgodzie z założeniem racjonalnego ustawodawcy, które zabrania interpretowania norm w ten sposób, iż niektóre jej fragmenty uznaje się za zbędne.
Interpretacja ta znajduje również uzasadnienie w wykładni celowościowej – argumentował WSA – skoro bowiem Tarcza Antykryzysowa została uchwalona w celu pomocy m.in. przedsiębiorcom w trudnych czasach epidemii, to przejawem takiej pomocy jest również ograniczenie możliwości wydawania przeciwko nim niezgodnych z ich interesem (żądaniem) decyzji administracyjnych. Jednocześnie Sąd zauważył, że przewidziana w art. 15zzs ust. 7 Tarczy Antykryzysowej regulacja dotyczy czynności innych niż wydanie decyzji. Organ błędnie zatem zinterpretował te zapisy.
Przyjęcie innej wykładni prowadziłoby ponownie do wniosku, że art. 15zzs ust. 9 tarczy Antykryzysowej pozbawiony jest normatywnego znaczenia. Nie ulega wątpliwości, że treścią wyrażonego przez Skarżącą w toku niniejszego postępowania żądania było stwierdzenie nadpłaty w określonej we wniosku Skarżącej kwocie. Z kolei w zaskarżonej decyzji żądanie Skarżącej zostało rozstrzygnięte w całości w sposób negatywny. Skoro intencją organu było załatwienie sprawy administracyjnej w sposób dla podatnika niekorzystny, to decyzja rozstrzygająca w ten sposób powinna zostać w świetle art. 15zzs ust. 9 Tarczy Antykryzysowej wydana nie wcześniej niż po ustaniu stanu epidemii. Ignorując powyższą dyrektywę postępowania w okresie obowiązywania stanu epidemii organ, zdaniem WSA, naruszył obowiązujące prawo wydając decyzję na niekorzyść strony skarżącej.
Ponadto, co jest najistotniejsze w rozpoznawanej sprawie, zaskarżona decyzja została wydana pomimo tego, że w związku z zawieszeniem terminów procesowych, nie upłynął termin na wypowiedzenie się w sprawie zebranego materiału dowodowego W dalszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 15zzs ust. 1 pkt. 7 Tarczy Antykryzysowej, w okresie stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID bieg terminów procesowych postępowaniach i kontrolach prowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu na ten okres. W obliczu powyższej normy uzasadnione jest twierdzenie skarżącego, że – z uwagi na trwający stan epidemii -wyznaczony przez organ i wynikający z art. 200 § 1 O.p 7-dniowy termin nie mógł rozpocząć swojego biegu. WSA podkreśla, iż co prawda skarżący mówi o wyznaczeniu 7 dniowego terminu do zapoznania się z aktami sprawy, to w istocie organ tego terminu w ogóle nie wyznaczył, błędnie uznając, że i bez wyznaczenia terminu do zapoznania się z aktami może wydać decyzję podatkową. W opinii Sądu – nie w sytuacji związanej z obowiązywaniem Tarczy Antykryzysowej. Wprowadzona Tarczą Antykryzysową regulacja w istocie oznacza, że do momentu ustania stanu epidemii nie zachodzi możliwość wydania decyzji administracyjnej, albowiem w każdym wypadku zostałaby ona wydana przed upływem wyznaczonego stronie przez organ podatkowy terminu na wypowiedzenie się co do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – a więc przedwcześnie. Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Skutkiem naruszenia przez organ art. 15zzs ust. 1 pkt 7 Tarczy oraz naruszenia art. 200 § 1 O.p. musiało więc być uchylenie zaskarżonej decyzji organu II instancji, ze względu na naruszenie przepisów proceduralnych.
Wyrok WSA w Białymstoku z 28 października 2020r. sygn I SA/Bk 523/20
Photo by Gabby K on Pexels.com
Jeżeli ten problem Państwa dotyczy, zachęcamy do kontaktu z Kancelarią. Przesyłając wypełniony formularz akceptują Państwo naszą Politykę Prywatności.