15 marca 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną w ciekawej sprawie podatnika, który oferuje możliwość połączenia podmiotów umożliwiających ładowanie pojazdów elektrycznych z klientami. Zdaniem fiskusa, tego rodzaju świadczenia są dostawą energii elektrycznej nie zaś usługą ładowania a tym samym podlegać powinny opodatkowaniu w Polsce.
Sprawa dotyczyła niemieckiej spółki, która prowadzi działalność w sektorze e-mobilności w Niemczech i rozpoczyna świadczenie usług na rzecz klientów na terytorium Polski. Podatnik uzyskał numer NIP oraz rejestrację dla celów VAT w Polsce.
Spółka wskazała, iż oferuje usługi ładowania w rozumieniu ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 317; zm., z późn. zm. – dalej: „Ustawa o elektromobilności”), które obejmują ładowanie i zapewnienie możliwości korzystania z infrastruktury stacji ładowania, na potrzeby ładowania na terytorium Polski (dalej: „Usługi Ładowania”). Klienci Wnioskodawcy mają również możliwość korzystania z bezgotówkowego ładowania samochodów na stacjach ładowania; wyszukiwania ogólnodostępnych stacji ładowania za pośrednictwem samochodu, telefonu komórkowego lub innych rodzajów połączeń on-line; automatycznego fakturowania za pośrednictwem poczty elektronicznej e-mail; usług wsparcia klienta, które będą uwzględnione w cenie Usług Ładowania.
Z chwilą kiedy klient będzie ładować swój pojazd elektryczny na stacji ładowania, Spółka będzie nabywać Usługi Ładowania od dostawcy usług ładowania (dalej: „Dostawca Usług Ładowania”) i odsprzedawać je na rzecz swojego klienta. Klienci są uprawnieni do bezgotówkowego ładowania samochodów na stacjach ładowania dzięki specjalnym kartom, wydawanym przez podatnika.
Klient będzie dokonywać zapłaty na podstawie miesięcznych faktur wystawianych przez Spółkę. Spółka będzie wystawiać faktury na podstawie danych przekazanych przez Dostawcę Usług Ładowania. Spółka samodzielnie ustala ceny Usług Ładowania i nie jest właścicielem czy najemcą stacji ładowania na terytorium Polski. W celu świadczenia Usług Ładowania na rzecz klientów, Spółka zawiera umowy z Dostawcami Usług Ładowania. Spółka nie posiada na terytorium Polski spółki, oddziału, biura czy pracowników. Wszelkie działania związane z obsługą klientów w Polsce są dokonywane spoza Polski.
Organ podatkowy zgodził się z podatnikiem, iż zakres działalności, którą prowadzi w Polsce nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w naszym kraju. Sam fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Infrastruktura, z której będą korzystać klienci celem elektrycznego ładowania pojazdów, jest we władaniu Dostawców świadczenia na rzecz Spółki, natomiast wszelkie czynności związane z zapewnieniem funkcjonalności stacji ładowania oraz jej dostępności dla klientów firmy leżą po stronie Dostawcy. Cechy i skala realizowanych w Polsce świadczeń polegających na umożliwieniu ładowania samochodów elektrycznych przez klientów nie są wystarczające, aby uznać że Wnioskodawca ma możliwość prowadzenia odrębnej i niezależnej działalności na terytorium kraju w tym zakresie. Działania Wnioskodawcy ograniczają się jedynie do zawarcia umowy z klientem, udostępnieniu klientom kart niezbędnych do ładowania pojazdów elektrycznych, wsparcia klientów oraz miesięcznego rozliczania Wnioskodawcy z klientami.
Organ jednak nie podzielił zdania podatnika odnośnie miejsca opodatkowania świadczenia polegającego na ładowaniu pojazdów. Organ wskazał, że dla użytkownika pojazdu elektrycznego najistotniejsze jest pobranie odpowiedniej ilości energii niezbędnej do jego napędu. Firma oferuje świadczenia, które obejmują ładowanie pojazdów elektrycznych i zapewnienie możliwości korzystania z infrastruktury stacji ładowania na potrzeby ładowania na terytorium Polski. Z chwilą kiedy klient będzie ładować swój pojazd elektryczny na stacji ładowania, Spółka będzie nabywać świadczenie ładowania od dostawcy i odsprzedawać je na rzecz swojego klienta.
Organ nie zgodził się ze spółką, że głównym celem klientów jest korzystanie ze specjalistycznych urządzeń i zaawansowanych technologii umożliwiających szybsze ładowanie samochodów. Zdaniem fiskusa ponadto, podstawową potrzebą użytkowników nie jest możliwość skorzystania ze specjalistycznej infrastruktury. Wnioskodawca przede wszystkim oferuje świadczenie obejmujące ładowanie pojazdów elektrycznych, którego wynagrodzenie uzależnione jest m.in. od ilości/czasu i rodzaju pobranej energii elektrycznej, pomimo faktu, że Wnioskodawca samodzielnie ustala ceny za świadczenie doliczając marżę za korzystanie z pozostałych świadczeń. Infrastruktura, co prawda, jest niezbędna w celu skorzystania z dostawy energii do pojazdu elektrycznego. Niemniej jednak, klient Wnioskodawcy nie korzysta z tej infrastruktury w celu wykorzystania ładowarki, lecz w celu pobrania niezbędnej energii do napędu pojazdu.
Użytkownik potrzebujący paliwa do napędu pojazdu musi skorzystać z urządzeń na tej stacji dostępnych, a bez których nie mógłby zasilić swego pojazdu. Z analizy powyższego wynika, że świadczenie spółki stanowi dostawę energii elektrycznej, a nie udostępnienie urządzeń do tego służących. Świadczeniem oferowanym przez Wnioskodawcę jest – zdaniem KIS – dostawa energii elektrycznej niezbędnej do naładowania pojazdu o napędzie elektrycznym. Klient, poprzez zawarcie umowy z Wnioskodawcą, ma przede wszystkim możliwość korzystania ze świadczenia głównego, tj. dostawy energii elektrycznej, natomiast pozostałe czynności udostępnione klientowi są niezbędne, aby mógł on z tego świadczenia głównego w pełni skorzystać.
W konsekwencji, całość świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz użytkowników pojazdów elektrycznych w ramach zawartych z nimi umów, należy uznać za jedną kompleksową czynność podlegającą opodatkowaniu. Przy czym, skoro świadczeniem głównym w przedmiotowej sprawie jest dostawa energii elektrycznej niezbędnej do naładowania pojazdu, miejsce opodatkowania realizowanych w ramach umowy świadczeń, należy ustalić zgodnie z zasadą dotyczącą miejsca dostawy i opodatkowania dostawy towarów, w tym przypadku energii elektrycznej.
W konsekwencji w analizowanym przypadku nie znajdą zastosowania przepisy regulujące miejsce świadczenia a tym samym opodatkowania świadczenie usług. I tak, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy. Miejscem opodatkowania dostawy jest miejsce, w którym towar (energia elektryczna) znajduje się w momencie dostawy przez Wnioskodawcę, tj. w Polsce. Tym samym realizowane przez Wnioskodawcę świadczenie opodatkować w Polsce.
Sygn. 0114-KDIP1-2.4012.777.2018.3.JŻ
Jeżeli ten problem Państwa dotyczy, zachęcamy do kontaktu z Kancelarią. Przesyłając wypełniony formularz akceptują Państwo naszą Politykę Prywatności.